Από κόσκινο πλέον οι αναρρωτικές άδειες αστυνομικών

Διαστάσεις… επιδημίας έχει πάρει η προσωρινή απαλλαγή από τα καθήκοντα μεγάλου αριθμού αστυνομικών, που σπεύδουν στους γιατρούς των υγειονομικών υπηρεσιών για να «τσιμπήσουν» ανανεούμενες αναρρωτικές ή για να βγουν ελεύθεροι υπηρεσίας.

Αυτού του είδους την παραλυτική παθογένεια του συστήματος φιλοδοξεί να θεραπεύσει η ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας με τον περιορισμό της αφειδούς παροχής αναρρωτικών αδειών, οι οποίες σύμφωνα με τις διαπιστώσεις χορηγούνται μαζικά τις περιόδους της συγκομιδής γεωργικών προϊόντων.

Εγκυρες πηγές της «Espresso» σημειώνουν ότι τροποποιείται ο κανονισμός υγειονομικής υπηρεσίας των αστυνομικών, ο οποίος παρείχε στους ένστολους υπηρετούντες το δικαίωμα της χωρίς καμία επίπτωση -αναιτιολόγητης τις περισσότερες φορές- απουσίας από τους χώρους δουλειάς για συνολικά 180 ημέρες μέσα στη διετία.

Τροποποιείται επίσης το δικαίωμα να βγαίνει κάποιος ελεύθερος υπηρεσίας επί δύο συνεχόμενα τετραήμερα για το ίδιο νόσημα και ακόμη ένα τετραήμερο για διαφορετική ασθένεια μέσα στον ίδιο μήνα, καθώς πλέον με την ψήφιση του υπό σύνταξη νέου προεδρικού διατάγματος δεν θα μπορεί να απουσιάζει με το συγκεκριμένο αιτιολογημένο ή αναιτιολόγητο πρόσχημα πέραν των 24 ημερών στο εξάμηνο.

Στην πρώτη περίπτωση ο αριθμός των ημερών περιορίζεται σε 120 από τις 180 στη διετία, ενώ στη δεύτερη, εκτός από τον περιορισμό στην ασύδοτη χρήση του δικαιώματος να βγει κάποιος ελεύθερος υπηρεσίας, το κάθε νέο αίτημα δεν θα υποβάλλεται στον γιατρό που ενέκρινε το πρώτο, αλλά θα αναπέμπεται στην Επιτροπή Αναρρωτικών Αδειών, ώστε να πιστοποιείται η γνησιότητα της επικαλούμενης ασθένειας.

Σύμφωνα με τις σχετικές διαπιστώσεις, η αστυνομία... νοσεί και ανεβάζει υψηλό πυρετό κάθε φορά που η συγκομιδή της ελιάς στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη απαιτεί πολλά εργατικά χέρια ή ο θερισμός στο θεσσαλικό κάμπο και σε άλλες περιοχές επιβάλλει την… αυτοπρόσωπη παρουσία.

Αυτές τις περιόδους δεν αδειάζουν από προσωπικό μόνο τα τμήματα αυτών των περιοχών, αλλά και μεγάλες υπηρεσίες της Αττικής, που γίνονται «ορφανές» από αστυνομικούς που κατάγονται από τους συγκεκριμένους τόπους.

Για να σταματήσει το κακό, η ηγεσία του σώματος σχεδιάζει πιο πυκνούς ελέγχους των αστυνομικών που απολαμβάνουν «αναρρωτικές» άδειες, καθώς ο κανονισμός αναφέρει ρητά ότι η αποθεραπεία γίνεται μόνο στο σπίτι ή σε κάποιο ιδιωτικό ή δημόσιο θεραπευτήριο.

Στην περίπτωση που επισημαίνεται αδικαιολόγητη από το σπίτι απουσία ή, το χειρότερο, απασχόληση του ασθενούς σε κάποια άλλη εργασία, τότε ο «ασθενής» θα παραπέμπεται στα ανώτερα πειθαρχικά συμβούλια του σώματος. Και αν βρεθεί υπότροπος μέσα στη δεκαετία, τότε υπό προϋποθέσεις μπορεί να παραπεμφθεί ακόμη και με το ερώτημα της απόταξης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΡΑΣ